O mito do celtismo en Galicia

Dende o século XIX un confuso concepto celta espállase polo territorio galego. O pasado, presente e futuro de Galicia vense ligados a un celtismo artificial e ambiguo, proba dos tópicos históricos que sofre a nosa terra.
Este concepto celta verdadeiro aparece na Historia da man de escritores gregos do século V a.C. aos que chamaban Keltoi. Este termo acollía a todos os pobos europeos non coñecidos da terra mediterránea. Este nome foi escollido por un grupo de Vigo de OI :



Por outra parte os escritores grecolatinos englobaban no concepto de Celtae, Galli ou Gallatai o caracter de "bárbaros". Autores posteriores nombraron populi aos do territorio galáico.
Para a gran maioría os celtas eran sinónimo de salvaxismo e caos, mentres que para outros, a minoría, serían os vividores dunha Idade Dourada.
Ata o século XVI ninguén tivo interese por estos textos grecolatinos. Foi a sociedade renacentista a que se fixou neles, acompañados de tradicións que traerían os refuxiados irlandeses. Por todo isto, no Romanticismo do século XIX e o seu nacionalismo, o término celta foi atribuido como signo de identidade. Simbolizaron o que fixeron os grecolatinos que trataban aos celtas de bárbaros coa opresión dos pobos pola orde social.
Este termo acabou dotado dun caracter racista, creando os historiadores locais un modelo social, una relixion, unha arte...
No século XX o Seminario de Estudos Galegos utilizará a idea cultural celta como base de identidade, en especial dous escritores : Vicente Risco e Ramón Otero Pedrayo.

Hoxe en día o celtismo liga esta idea ao comercio, xa que se utiliza como método de atación turística  así como na venda de productos.
 Deste modo a cultura castrexa vese vinculada ao celtismo erróneamente.