O mito do celtismo en Galicia

Dende o século XIX un confuso concepto celta espállase polo territorio galego. O pasado, presente e futuro de Galicia vense ligados a un celtismo artificial e ambiguo, proba dos tópicos históricos que sofre a nosa terra.
Este concepto celta verdadeiro aparece na Historia da man de escritores gregos do século V a.C. aos que chamaban Keltoi. Este termo acollía a todos os pobos europeos non coñecidos da terra mediterránea. Este nome foi escollido por un grupo de Vigo de OI :



Por outra parte os escritores grecolatinos englobaban no concepto de Celtae, Galli ou Gallatai o caracter de "bárbaros". Autores posteriores nombraron populi aos do territorio galáico.
Para a gran maioría os celtas eran sinónimo de salvaxismo e caos, mentres que para outros, a minoría, serían os vividores dunha Idade Dourada.
Ata o século XVI ninguén tivo interese por estos textos grecolatinos. Foi a sociedade renacentista a que se fixou neles, acompañados de tradicións que traerían os refuxiados irlandeses. Por todo isto, no Romanticismo do século XIX e o seu nacionalismo, o término celta foi atribuido como signo de identidade. Simbolizaron o que fixeron os grecolatinos que trataban aos celtas de bárbaros coa opresión dos pobos pola orde social.
Este termo acabou dotado dun caracter racista, creando os historiadores locais un modelo social, una relixion, unha arte...
No século XX o Seminario de Estudos Galegos utilizará a idea cultural celta como base de identidade, en especial dous escritores : Vicente Risco e Ramón Otero Pedrayo.

Hoxe en día o celtismo liga esta idea ao comercio, xa que se utiliza como método de atación turística  así como na venda de productos.
 Deste modo a cultura castrexa vese vinculada ao celtismo erróneamente. 

Chámome Coyolli e vivo nun castro.

Chámome Coyolli e vivo nun castro. 
O meu pai e o meu irmán maior dedícanse á caza e a pesca case todo o tempo. Son moi bos cazadores, polo que temos a sorte de comer carne de xabarín moi a miudo. Ainda son moi pequena para ir con eles, polo que  quedo na casa axudando á miña nai a facer ropaxes. Encántame texer, polo que moitas veces fago teas ata para xente que non é da miña familia. Mañá teremos que facer algunhas agullas cos cornos que temos gardados na casa. Ainda que non teño moito tempo para xogar, encántame ir a praia e correr mollando os pes na auga.

O noso castro está situado nunha elevación, polo que as vistas son espectaculares. Divísase un contraste fermoso entre mar e montaña. Sempre que podemos o meu irmán Yolcaut e eu quedámonos fora da casa para ver o sol desaparecer polo fin do mar. 

Polas noites acostumaos a comer todos xuntos, sentados por orde de idade, onde a máis maior, Zyanya encabeza a mesa. É a persoa máis sabia do clan, e sepre cóntanos historias antigas a carón do lume sobre os nosos antepasados. Algunhas asústanme, como cando fala dos mortos que veñen a pedirnos cousas para poder sobrevivir no outro mundo. 
Moitos homes do poboado están a traballar nunha palloza onde facer a reunión semanal e repartir as tarefas comúns. Están acumulando a palla necesaria para o tellado, pero fanno rápido e estará rematada para o mes que ven. 
Nunhas semanas poderemos recoller froitos no bosque, e aproveitarei tamén para coller  flores e facer unhas coroas. 
Ainda que teño unha vida moi atarefada, podo dicir que disfrtuto do día a día e das pequenas cousas con tanta beleza da miña comunidade. E se algo podo desexar é chegar a ser como Zyanya, e así guiar e axudar ao meu clan o mellor que poida.